Een bijzonder begin van de vakantie!

Een relaxte eerste dag was het alles behalve. Eigenlijk was de voorbereiding tot vertrek ook verre van geweldig. Laat ik beginnen met gisteren. Over het algemeen was alles wat mee moest al wel ingepakt. De laatste dingetjes werden bij elkaar gesprokkeld, de caravan was schoongemaakt en de fietsendrager was al op de caravan bevestigd. Aangezien het nogal warm en broeierig was, had mam de ramen van de caravan open gezet. Pap was bezig om zijn mountainbike en wielrenfiets op de fietsendrager te zetten en andere fietsspullen te pakken. Mam en ik zaten in het huis een kopje thee te drinken en na te denken of we niet wat vergaten toen we een geluid hoorden alsof iemand zich stootte. Vrijwel tegelijkertijd met dat geluid hoorden we pap ‘verdorie’ zeggen en daarna een ‘plof’. Nadat we pap hadden geroepen en niets hoorden, werden we wat verontrust en ging mam iets verderop kijken in de serre om te zien wat er was. Van daaruit zag ze pap op de grond liggen en werd de paniek iets groter. Gelukkig kon hij al snel weer opstaan maar toen hij naar de achterdeur liep, werden we er niet blijer op. Bloed aan de handen en een hoofd naar beneden, we zagen de vakantie al in duigen vallen (en pap in het ziekenhuis). Mam zei maar dat hij op de stoel moest gaan zitten en na even te hebben gekeken naar de wond, zei ze dat ze het bot kon zien. Spoedeisende hulp was dus de eerste bestemming van de vakantie. De dienstdoende broeder zei dat hij dit soort verwondingen normaal gesproken zou hechten maar aangezien we de dag erna op vakantie zouden gaan, was dat vervelender. Hij heeft de wond nu gelijmd en trekverband erop gedaan. Pap loopt dus nog minimaal vier, het liefst acht dagen met wat plakkertjes boven zijn wenkbrauw en daarna zal een heel mooi litteken het blijvende bewijs zijn van dit avontuur. Overigens kan pap zich nu mooi beroepen op een verstandsverbijstering en roept hij dus vaak nog meer onzin uit, nu mét medische oorzaak :-). Dit was dus gisteravond. Het is een veilige aanname om te zeggen dat daarna weinig gedaan werd qua inpakken, schoonmaken en voorbereiden. Iets wat ons vanochtend te parten zou spelen…
Het plan was gewijzigd en in plaats van op een Raststätte in Duitsland, zouden we hergroeperen met de Vrielink-groep op een parkeerplaats in Klazienaveen. Wij zouden zelf rond half negen, uiterlijk negen uur vertrekken vanuit Almelo. Het noodweer van afgelopen nacht hield ons drieën goed wakker, maar gelukkig kon ík in ieder geval om zeven fris en fruitig uit bed springen. Na een snelle douche en ontbijt, werden de laatste spulletjes (lenzendoosje, kussen, oplader van de mobiel, etc.) ingepakt. Mam en ik koppelden de caravan aan, pap was nog even wat onwel (dokter Marjon diagnosticeerde dat zijn lichaam nog reageerde op de stress van gisteren) en toen hij klaar was voor vertrek, moesten we alleen nog maar even afscheid nemen van Pim (aangezien die thuis zou blijven) en de lichten controleren van de caravan. Dit gebeurde ook in deze volgorde maar kort gezegd was Pim eerder vertrokken om te gaan zwemmen, dan dat bij ons de lichten goed werkten. Dit alles was rond negen uur ’s ochtends dus we waren al op het maximale van wat we hadden afgesproken. Op de een of andere manier gingen de remlichten van de caravan onophoudelijk aan zodra de sleutel in het contact werd gestopt en de stadslichten van de auto werden aangezet. Na eerst een half uur verbijsterd te zijn geweest en daarna vertwijfeld de zekeringen in de caravan hebben bekeken, ging pap maar eens goed nadenken wat het zou kunnen zijn. Rond kwart voor tien werden de Vrielinkjes even op de hoogte gebracht met de mededeling dat het nog wel eens lang zou kunnen duren en dat ze al wel aan de koffie mochten gaan. Pap had ondertussen bedacht dat het aan de lichten van de caravan zou kunnen liggen aangezien deze synchroon lopen en dat als er één kapot is, bijvoorbeeld links, dat rechts dan ook mee zou blijven branden. De lichten werden losgeschroefd, de zekeringen (die vol corrosie en kalk zaten) werden losgehaald en bijgeschuurd, het lampje werd gecheckt, het water dat erin was gelopen door de storm van afgelopen nacht werd eruit gehaald, maar niets mocht baten. Het remlicht bleef branden. Ondertussen had mam al wat koffie gemaakt en waren de buren wakker geworden. Het was dan ondertussen ook al half elf geworden. Het enige wat pap nog kon bedenken was dat er iets was met de kabel die van de caravan richting de auto liep en die dus de elektriciteit, de signalen over brengt naar de achterlichten van de caravan. Het is ongelofelijk maar er was een klein moertje die gebroken was en daardoor iets was ingezakt. Dit kleine moertje bleek verantwoordelijk te zijn voor de twee uur (!!) aan vertraging die we zijn opgelopen. Pap heeft het moertje goed gezet en hopelijk houdt het. Hierna vergaten we waar de sleutels van de caravan lagen, wist mam niet meer waar ze de autosleutels had neergelegd en moest ik ook nog op zoek naar mijn mobieltje. Rond elf uur vertrokken we dan ein-de-lijk uit Almelo (nadat onze buurman nog een tang vond en in looppas achter ons teruggaf).
Een half uur later waren we herenigd met de groep op de parkeerplaats bij Klazienaveen. Daar hoorden we dat oom Albert en Jacqueline heel wat lol hadden gehad. Ze stonden namelijk met een verrekijker en fototoestel bij de autoweg om te zien of wij er al aankwamen. Ze merkten al snel dat automobilisten constant langzamer gingen rijden zodra Albert en Jacq in hun blikveld kwamen :-) Daar kan je natuurlijk wel wat mee, als plaaggeest zijnde, dus zo nu en dan werd de flitser van het fototoestel ook nog eens gebruikt. Tante Ali’s nagels werden gelakt (Jacqueline lakte en oom Albert hield het potje vast), werd ontdekt dat de toiletten een soort alarm hadden dat af ging als de deur niet goed dicht was, de koffie werd gedronken en zo vlogen voor hen twee uur zo om! Na een kop koffie en een koek, wilden we eindelijk vertrekken met een tussenstop bij een Duits tankstation zodat Jacqueline goedkoper kon tanken. Nadat we de autosleutels weer hadden gevonden (vergeetachtigheid in extremo, we houden het op papa’s klap op de kop en wij leven mee), gingen we op weg. De opstelling was als volgt: tante Ali ging bij Jacqueline in de auto en reden op kop. Hierachter zaten mam en ik, pap ging bij oom Albert in bij de camper. De grap hiervan was dat we op een parkeerplaats aankwamen en Jacq als eerste aankwam. Een man die al geparkeerd stond, keek wat verwonderd en dacht waarschijnlijk iets van: “Wat geëmancipeerd, twee vrouwen voorin, caravan en al.” Toen kwamen mam en ik aan en keek de man nog verwonderder. We konden alleen maar raden wat hij dacht toen hij pap en oom Albert zag in de camper :-)
Ondertussen waren we al een heel stuk verder in Duitsland en rond 17:00 waren we bij de Elbe-tunnel. Vijf minuten later waren we er ook al weer uit dus dat viel allemaal weer mee! Tip voor iedereen die hier moet reizen: ga rijden op een zondag. Geen vrachtwagens en geen wachttijden bij de tunnel. We vorderden dan ook lekker, totdat we tussen Hamburg en Rendsburg in de file kwamen. Deze was 10 kilometer lang en het kostte ons drie kwartier om hierover te doen. Gelukkig werd de moed hoog gehouden door middel van de portofoons en het idee van het eten wat we zouden gaan doen op de camping. Uiteindelijk waren we dus rond 18:45 uit de file en was het nog meer tien minuten rijden tot de plek waar ik nu dit verslag zit te schrijven. De camping is mooi, al is het overal drassig door de storm die ook hier flink heeft huisgehouden. We hebben net het avondeten op en we gaan zo dadelijk tante Ali (15 augustus ) en papa’s (19 augustus) verjaardagen vieren. Vooral het cadeautje van tante Ali is er eentje die niet pas de 15e geopend kan worden. Wat het is? Dat lezen jullie morgen (met wat foto’s gok ik). Ik voeg nog wat foto’s toe van vandaag. De zonsondergang die ik heb gefotografeerd vanaf hier is werkelijk prachtig en eigenlijk is zelfs mijn nieuwe fototoestel niet goed genoeg om alle kleurnuances te laten zien :-)
Ik moet eerlijk zeggen dat deze vakantie met meer gedoe is begonnen dan ik ooit zelf had kunnen bedenken. Verwacht dan ook niet dat er meer van dit soort enorme blogs geschreven zullen worden, aangezien we niet van plan zijn om tegen een raampje aan te lopen, weten hoe we de lichten in orde moeten maken en nu al standaardplekken hebben bedacht voor de sleutels en mobieltjes. Vanuit de camping aan de Bistensee een hele fijne avond aan een ieder die dit leest!