Over een houten balkje

Vandaag tegen half elf vertrokken van onze wkp naar Melbu. Daar zouden we de boot nemen naar Fiskerbøl. Een ritje van een 15 minuten tot aan de boot ongeveer. Voor we we weg gingen hebben oom Albert en pap nog even gebruik gemaakt van de "wc" aan het begin van de harten wandelroute. Nou moet je je bij het woord " wc " niet teveel voorstellen. Het was een brede plank met een groot gat erin, waarbij je het gevoel kreeg midden in de natuur je behoefte te doen. Het sinterklaasliedje ' zie de wind waait door de bomen' werd verbasterd tot ' voel de wind, die waait langs je b.........'. Maar wel echte wc papier tot je beschikking. Pap kreeg een flashback van ongeveer 45 jaar toen ze bij hem thuis ook nog geen closetspoeling hadden.
Onderweg via de smalle kustweg hebben we moeten samenwerken met tegenliggers om ongeschonden elkaar te kunnen passeren. Oom Albert en tante Ali gaven via de porto door als er een tegenligger aan kwam. Dan konden we er al vast rekening mee houden en een passeerhaven op zoeken. We reden ongeschonden Melbu binnen richting de haven. Een klein haven plaatsje waar ons veel verkeer achter elkaar tegemoet kwam. Zou de boot net binnen gelopen zijn? Inderdaad, de kade oprijdend zagen we twee rijen met auto's klaar staan om de boot op te rijden. De man die de toegangsbewijzen verkocht was net achter in de 1e rij bezig. Hij kwam vrijwel direct naar ons toe. Pim verdween nog even uit het zicht zonder te vertellen wat hij ging doen. We konden vrijwel direct de boot oprijden, zonder Pim. Was natuurlijk sigaretten gaan halen. Pap de combi de boot oprijdend, mam naar een van de scheepslieden om hen even te laten wachten, zodat mam Pim op kon halen. Het kwam, zoals gewoonlijk allemaal weer goed. Beiden sprinten de boot weer op, waarna de achtersteven gesloten kon worden en de boot kon afvaren. De overtocht zou een kleine half uur duren. Een goed uitgeruste boot, waar het binnen goed vertoeven was, bracht ons op een kalme 'zee' naar de overkant. De zon scheen weer en zette de immens grote en hoge rotspartijen in een mooie gloed. We kregen weer een ander beeld van het mooie Noorwegen. De Løfoten moet je gewoon een keer hebben gezien. En voor ons was dit pas het begin van de Løfoten.
Svolvær, de hoofdstad van de Løfoten is een redelijk groot stadje. Hier zijn we langs gekomen richting Henningsvær. Via de 816 zijn we naar Henningsvær gereden. Henningsvær is een vissersstadje en trekt o.a. door de bouw van de huizen en winkels op palen veel toeristen, bussen vol. Het was leuk om deze bouw en het vertrouwen van hun bewoners in hun bouwwerken te mogen aanschouwen. Houten palen die toch wel rottingsverschijnselen vertoonden hielden de gebouwen oprecht boven het water. In de haven was weinig bedrijvigheid. Een pensionaro liet zijn grote roeiboot met 15 pk bb-motor te water. Hij ging vissen, vermoedelijk. In de boot lagen geen hengels. Er was een grote katrol met een doorsnede van ongeveer 40 cm vast gemonteerd aan de zijwand van de boot. Aan het nylon zat een grote pilker van ongeveer 25 cm en een dreg van enkele centimeters. Bestemd voor grote vis dus. Pap en oom Albert hadden graag mee gewild de open zee op. Ze staarden de man, die ongetwijfeld gelukkig moet zijn geweest dat hij weg kon varen, na tot hij uit zicht was. In het verleden had pap ook te horen gekregen " dan verkoop je toch gewoon je boot? ". "De visboot komt binnen enkele jaren weer terug", sprak pap.
Langzamerhand kuierden we weer terug naar camper en auto-caravan om een camping op te gaan zoeken in Kabelvåg. Waarschijnlijk zou de camping bij de Hoge school al dicht zijn. De scholen zijn hier namelijk al weer begonnen. De tijdelijke camping bleek inderdaad al dicht te zijn. Buiten het dorpje ligt de camping Sandvika, waar we de nacht zouden doorbrengen. Er bleek ruimte genoeg te zijn en voldoende te zien, en wifi, eindelijk. De camping ligt aan een kleine inham van de zee. We zetten onze combinatie en camper naast elkaar met uitzicht op de inham. Een mooi plekje om de nacht door te brengen. Het A4-tje bij de douches met de opmerking 'the showers might be cold' voorspelde niet veel goeds. We zouden het morgen meemaken.
Een van onze buurmannen kwam nog langs met in de rechterhand een lange werphengel en in de linker hand een forel van zeker 60 cm. Dat was mooi, voor hem. Pap loopt nog even met oom Albert langs de waterkant en mompelt wat over andere hengels en visspullen meenemen.
De nacht valt langzaam als we al jokerend de dag gaan afsluiten. Tante Ali heeft weer gewonnen. Pim had kunnen winnen als pap de eerste 2 rondes niet voor Pim had gespeeld.