Lindesnes fyr

Rond 8u werd iedereen gewekt met een boodschap van de crew. We hadden op dat moment nog zo’n 2 uur om lekker te douchen, wat te ontbijten en de binnenkomst in de haven van Kristiansand vanaf het dek te bekijken. Aangemeerd en wel mochten we het vaste land op! Echter voordat de hele boot eraf is en iedereen de haven uit is, ben je zo een half uur verder. Nog een leuk verhaal over het afmeren: onze rij mocht als eerste! Dat hadden we even niet zien aankomen. We stonden namelijk scheef achteraan en toen de auto’s voor ons weg waren, konden we nét de draai maken zonder blikschade te veroorzaken bij twee angstig kijkende Nederlanders in de auto naast ons. De rechterspiegel moest er ingeklapt om worden, maar we konden de boot af. Bij de mond van de boot stond een extreem boze havenmedewerker naar ons te kijken, al hebben we geen idee waarom. Al hoofdschuddend keken we deze meneer aan, lachten vriendelijk en reden de Noorse haven in! De norse Noor en lange wachtrij mochten de pret niet drukken, want wij waren onderweg naar onze eerste overnachtingsplaats: Lindesnes Fyr (de vuurtoren van Lindesnes).

De vuurtoren van Lindesnes is al sinds 1656 actief. Het is tevens het zuidelijkste puntje van Noorwegen. Meer dan 10 jaar terug is Marloes hier voor het eerst geweest en het was toen al een hele leuke plek om de vakantie écht te beginnen.

Na een prachtige route vol bochten en inhammen kwamen we aan bij de parkeerplaats van de vuurtoren. Het was nog zonnig en aangenaam weer dus nadat we Flipke (de camper) goed neer hadden gezet, zijn we met een huppeltje de rotsen opgaan klauteren om naar het échte zuidelijkste puntje van Noorwegen te lopen. Eenmaal daar hebben we een paar foto’s gemaakt van de prachtige omg… nee, niet de omgeving. Van onszelf! We hebben namelijk onze trouwkleding meegenomen uit Nederland en, hoewel het onhandig was tijdens de wandeling, meegenomen naar de rotspartij genaamd Lindesnes om daar hele mooie foto’s te maken. Als het goed is, staan ze al bij dit verslag en anders komt dat later nog.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat een trouwjurk aantrekken op een rots met behoorlijk wat wind om de oren andere koek is dan rustig op je slaapkamer. Er waren vissersboten die ons konden zien, mensen vanaf de vuurtoren hebben ons zelfs gespot en andere wandelaars dachten vast dat wij knettergek waren. Ik had m’n mooie schoentjes en lange sokken aan terwijl mijn sportshirt me nog enigszins bedekte. De trouwjurk werd op de grond gelegd, waaite bijna weg, werd weer op de grond gelegd en gehouden door een verdwaalde rugzak waarna ik voorzichtig eerst een voet en daarna de andere erin zette. Ik wurmde me omhoog, een vest over me heen zodat ik m’n shirt en alles eronder uit kon doen, en nadat Stefan ritste me dicht. Hè hè, ík was klaar. Nou moet ik ook zeggen dat het omkleden van Stefan makkelijker ging. Oké, een overhemd vloog bijna uit de handen maar zolang alles maar goed vastgehouden werd, was er weinig spannends aan.

Eenmaal alles gefatsoeneerd, konden de foto’s gemaakt worden. De camera stond op het statief, de vissers op de bootjes keken vol aandacht en Stefan rende binnen 5 seconden na het indrukken van m’n knopje richting mij. Na verschillende poses en composities mochten we ons weer omkleden, wat stiekem misschien nog wel moeilijker was, omdat de wind wat begon aan te trekken! We zijn geen kledingstukken kwijtgeraakt (voor zover we weten), dus we kunnen spreken van een onverdeeld groot succes.

Terug bij de camper (net op tijd voor het begin van de Formule 1) hebben we een pasta met rode saus gemaakt en zijn we rond zonsondergang nog even bij de vuurtoren wezen kijken.

- Stefan en Marloes