Niet lullen maar poetsen!

Vandaag was de dag van de gletsjertocht. Rond acht uur meldde ik me dan ook fris en fruitig bij de receptie. Mijn bergwandelschoenen had ik gister al gebracht (en teruggekregen) om de klimijzers aangemeten te krijgen. Naast de klimijzers kreeg ik ook nog een tuigje aangereikt. Allemaal dingetjes die later nodig zouden zijn bij het beklimmen van de gletsjer. Het was een mooie zonnige dag met een beetje bewolking (die later meer zou worden) en een verkoelend briesje (die later ook wat kouder zou worden).
De rit naar de gletsjer was al geweldig. Het uitzicht was weer eens belachelijk mooi en het nationale park 'Jotunheimen' is een prachtig gebied om rond te rijden. Aan het eind van een schommelig weggetje werd de auto neergezet en begon het avontuur.
In het begin was het nog redelijk druk met dagjesmensen (Noren wil ook wel eens wat doen in hun land), maar dit liep al snel los. Rotsen, ijskoude rivieren en stroompjes, steile hellingen en prachtige uitzichten volgden. Bij het oversteken van de eerste rivier, bedacht ik dat ik mijn schoenen maar eens schoon moest maken. Met andere woorden, ik stapte mis en stak mijn schoenen eens lekker in de ijskoude gletsjer-rivier. Niet vergeten dat het hele Preikestolen-avontuur flink wat van mijn schoentjes heeft gevraagd. Ik was dan ook nogal verrast dat ik geen water voelde aan mijn voeten en de schoenen dus nog waterdicht bleken te zijn!
Na een flink stuk wandelen (en soms nogal stuntelen over rotsen), kwamen we aan bij de voet van de gletsjer. De klimijzers werden ondergebonden en we werden, onder het motto "Als we gaan, dan gaan we met z'n allen", aan elkaar gezekerd door middel van een touw. Niet snel daarna lag ik al op m'n gat, al kwam dit meer omdat Kevin de uiteindes van de zekeringen van de klimijzers niet goed had weggeknoopt (of tenminste, dat ga ik als reden aanvoeren).
De gletsjer beklimmen was weer een nieuwe ervaring. De klimijzers zorgden ervoor dat mijn voeten en schoenen drie keer zo zwaar aanvoelden. Mijn manier van lopen moest ik daarom ook iets aanpassen en dus ging ik een beetje als een platvoet de gletsjer op :)
Na een tijdje kwamen we aan bij een bijzonder diepe spleet in de gletsjer. Nou was het zo dat er wat sneeuw inzat en om een beetje veilig af te dalen in die spleet, dook Kevin erin om de weg wat vrij te hakken. Ik heb er helaas geen foto van, maar neem maar van mij aan dat het hele "Ik spring in de spleet" en "Ik heb je gezekerd dus dat is geen probleem" een hele belevenis was. Uiteindelijk was de weg vrij en mocht ik ook afdalen in de spleet. Een bijzonder koude, donkere en leuke belevenis :)
Foto's van het uitzicht en de tocht zelf zitten toegevoegd aan dit verslag. Het was werkelijk een prachtige plek om doorheen te mogen lopen. Vrijwel geen geluid, behalve wat van het vallende water, het krakende sneeuw en ijs, en zo nu en dan het gesteun van de wandelaars zelf.
De terugtocht ging in mijn ogen sneller dan de weg heen. Waarschijnlijk was dit vooral omdat ik het punt dat vermoeidheid toe zou slaan allang was gepasseerd en in een soort roes aan het afdalen was. Eenmaal bij de auto voelde ik mijn voeten pas echt.
Weer terug op de camping waren de schoenen al uitgetrokken. Heerlijke vrijheid en geen zware schoentjes zorgden er al snel voor dat mijn voeten weer normaal aanvoelden. De klimijzers en het tuigje heb ik net netjes teruggebracht en de warme douche was een beloning op zich :) Zeven uur wandelen is (voor mij in ieder geval) niet niets.
Na de patat en barbecue, kwamen Kevin en Sharon nog even langs om te zeggen dat ze nog gingen kratklimmen. Daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen en hoewel ik nog steeds (argh!) de bel niet heb gehaald, was het weer heel leuk om te doen. Morgen zal mijn lichaam waarschijnlijk wel wraak nemen om de behandeling van vandaag. Spierpijn en een blauwe plek van de valpartij zullen wel het minste zijn.
We trekken morgen weer verder richting een plaatsje in het oosten van Noorwegen genaamd Elverum. Hoewel het me heus wel leuk lijkt om verder te reizen, kan ik niet zonder een beetje weemoed van deze geweldige camping en plek vertrekken. Enfin, ik heb me al voorgenomen om volgend jaar terug te komen, al is het alleen al om die verrekte bel te luiden!