Noorwegen: waar een omweg niet uitmaakt

Het regent eindelijk weer eens hier in Noorwegen. Ik begon het bijna te missen ook. Hoe dan ook, we zijn eindelijk in Flåm, zelfs bijna helemaal zonder kleerscheuren!
Vanochtend zijn we na vier dagen kamperen vertrokken uit Kvanndal. We moesten eerst een stuk terugrijden doordat de tunnel op de E16 richting Flåm gesloten was tot dinsdag (of zelfs later) nadat een vrachtwagen om nog onbekende redenen in brand vloog voor het einde van de tunnel. Omrijden was dus het devies. Niet dat dit zo'n straf is in een land als Noorwegen.
We reden eerst een stuk naar het zuiden en daarna door de Hardangervidda naar Geilo (ha-ha, leuke naam) en vandaar omhoog naar Flåm. De Hardangervidda is een bijzonder groot natuurgebied en in onze ogen ook een van de mooisten. De ongerepte natuur, kleine riviertjes die zomaar ergens vandaan komen, enorme rotswanden en bergen... Werkelijk, de Hardangervidda is een prachtige plek om doorheen te reizen!
Helaas waren er ook genoeg mensen met oogkleppen op en meermaals werden we ingehaald op onmogelijke plekken. In een tunnel was nog wel de vaakst voorkomende situatie, iets wat ons liet inzien dat niet elke Noor geduld heeft en het rustig aan doet.
We zijn bepaalde stukken vandaag 8% gestegen. Aan de andere kant daalden we weer met 9%. Het dalen werd nog een avontuur dat op zichzelf zou staan. De wegen waren namelijk zo steil, de bochten zo kort, dat er geen enkele mogelijkheid tot stoppen was. Eenmaal vrijwel onderaan de berg, na vijf tunnels en een paar bijna-aanrijdingen, konden we de schade van het dalen opnemen. Oom Albert en pap, die weer achteraan hadden gereden in de camper, roken in de laatste paar bochten al een bijzondere geur, de geur van.... Remschijven! Door het vele remmen waren de remschijven roodgloeiend geworden en toen we eenmaal stilstonden aan de voet van de berg, er was namelijk een stoplicht daar, zagen we rook komen vanaf de banden van de caravan. Vooral de LMC was er slecht aan toe en de geur was dan ook weerzinwekkend.
Na wat gepriegel werden bij beide caravans een blok gelegd voor de wielen zodat de remmen eindelijk eraf konden en hopelijk wat zouden afkoelen. Na een klein kwartiertje gingen we maar verder met de gedacht dat we nu alleen nog maar plat wegdek zouden hebben en de remmen daardoor niet meer veel gebruikt hoefden te worden. Overigens moet gemeld worden dat de beide auto's niet continu hebben geremd. Het was puur het gewicht van de caravans en de aantrekkingskracht van de aarde (zwaartekracht) die ervoor zorgde dat de caravan constant remde.
Hoe dan ook, we staan nu op de camping in Flåm, we hebben het gehaald. Mam heeft haar hoofd in de tussentijd nog flink gestoten aan een kastje dus de pech-vakantie gaat ook gewoon door! Vandaag en morgen waarschijnlijk wel knap wat hoofdpijn.
Enfin, we zijn net al even kijken in Flåm en het station ligt er mooi bij. Morgen gaan we met de trein naar Myrdal en terug, iets wat op oom Albert's lijstje stond en door velen wordt aangeraden.
We zullen wel weer zien wat er morgen ons te wachten staat! Voor nu een fijne avond vanuit de camping in Flåm.