We leven nog!

Geen ijsbergen tegengekomen op onze overtocht, maar wel heel wat spannende momenten meegemaakt. Vanochtend rond kwart over tien weggereden vanaf de camping, daarna nog even snel getankt aangezien Noorwegen nou niet bekend staat om goedkope brandstof. Van daaruit zijn we naar de haven gegaan waar we oom Marco's busje hebben gespot. Mijn eigen oom heeft tegen me gelogen dat hij naar Uelssen gaat op vakantie en zit ipv daarvan ook op de boot naar Noorwegen :-(
Hoe dan ook, van 10:45 tot 12:00 hebben rond gelopen op de enorme parkeerplaats van de haven en daar dus ook gewacht tot er werd ingescheept.
Mam en ik zaten weer in de VW en mochten van ons groepje als eerste het schip op. Deze keer mochten wij zelfs op het bovenste auto-dek staan, iets wat voor redelijk wat moeilijkheden zorgde! Het zat namelijk zo, de schans was redelijk steil en de twee banen moesten na de bocht die op de helling volgde samengevoegd worden tot een baan. Dit zorgde ervoor dat de twee caravans die op de linkerbaan voor ons reden, opeens moesten stoppen. Iets wat voor hen geen probleem was aangezien ze op gelijke grond stonden maar wij stonden midden op de helling! Peentje zwetend zette mam de auto op de automatische handrem, een knopje ipv van daadwerkelijke handrem dus en een computer die automatisch de handrem eraf doet als er gas wordt gegeven. Ik denk dat jullie het probleem al zien… De rij reed door, wij konden weer verder, mam trapte het gas in en de auto vond dat er genoeg toeren waren en gas werd gegeven en gooide de handrem er dus af. Gevolg: het gewicht van de caravan was groter dan de voorwaartse stuwing die wij hadden en we rolden dus wat naar beneden! Jacqueline stond achter ons en godzijdank houdt ze standaard redelijk wat ruimte met haar voorganger anders hadden we er wel op gezeten. Mam dus weer de auto op de handrem gezet en als een gek toeren gemaakt. Met toeren over de 4000 in zijn 1 gingen we tergend langzaam omhoog. Pas toen de helling voorbij was en we weer op gelijke grond reden, durfden we weer adem te halen en zei mam nog wat meer dan alleen: "Oh God, oh God, oh God, oh God.". De Heer heeft geluisterd, we hebben het uiteindelijk zonder kleerscheuren en met onze ego's nog intact gehaald. De koppelingsplaten gaven een walgelijke geur af, waarschijnlijk om hun ongenoegen te uiten met deze behandeling. Voor de mensen die dit avontuur willen zien: ik wilde toevallig het inschepen filmen dus ook dit heb ik allemaal opgenomen. Ik zal proberen het filmpje ook bij deze blog te posten en anders zal het een prive-voorstelling worden ;-) Voor de rest heb ik dacht ik nog niet gemeld dat we ook al twee aanrijdingen hebben voorkomen op de snelweg, gister en eergister. De eerste keer moest de linkerbaan invoegen en deed een idiote Deen dit pas op het allerlaatste moment. Gevolg: de auto waar hij zich voor drukte moest uitwijken naar rechts, het enige probleem was dat wij daar dus reden. Mam vol in de ankers en ook naar rechts, en zo kwamen we zonder deuk aan. De andere keer moest een andere net-zo-idiote Deen invoegen op de snelweg en reed hij gelijk op aan mam en mij. Hij keek niet op of om, minderde geen vaart en ging ook niet sneller, en ging dus gewoon naar links. Mam weer in de ankers en zo kwamen we zonder botsing op de camping. Ik mag het eigenlijk niet doen, maar je zou bijna concluderen dat Denen zelfmoord-piloten zijn.
Goed, we gaan weer terug naar vandaag. De afvaart was leuk om te zien. Veel meeuwen en kwallen in het water. Al snel was de Deense kust weg en konden we lekker op het zonnedek gaan zitten met een boekje of om een tukje te doen. Voor de rest hebben we lekker gegeten, rond gedabberd op het schip zelf en uitgezocht wanneer iets een schip of een boot genoemd moet worden.
Al snel waren we bij Kristiansand's haven en werd medegedeeld dat we naar de auto's moesten. Het schip werd aan de kade gelegd en we mochten Noorwegen weer in. Gelukkig werden we er niet uitgepikt bij de douane (ivm teveel drank, aardappels en vlees) en gingen we op weg naar het zuidelijkste puntje van het vaste land van Noorwegen: Lindesnes. Waarbenjij kent deze plaats niet aangezien het ook niets anders is dan een vuurtoren.
Het zuiden van Noorwegen is weer een compleet ander gebied. Er zijn veel fjorden, herkenbare U-valleien (gevormd door terugtrekkende gletsjers en ijs), bossen en rotslandschappen. Vanaf de plek waar ik deze blog schrijf is het uitzicht ook vooral rotsen en wat begroeiing daarop. Links van mij ligt de vuurtoren van Lindesnes, waar ook nog een bordje staat met het aantal kilometer tot de Noordkaap. Kon het niet laten om daar een foto van te nemen natuurlijk :-)
Achter mij staat een monument ter nagedachtenis van een schip met 915 Russische krijgsgevangen en 72 Duitse soldaten die allemaal dood zijn gegaan nadat een torpedo ze had geraakt. Het monument zelf staat op een flinke rotswal, maar het uitzicht is het ook absoluut waard om deze te beklimmen (iets wat Jacqueline en ik vandaag hebben gedaan). Morgen pakken we wat rugzakken in met drinken, wat eten en een fototoestel en gaan we de rotsen op :-)
Het weer is hier een heerlijke 21 graden met zonneschijn. Er komen nu wel wat wolken aan vanaf de Noordzee maar ik verwacht dat die wel weer over zullen waaien. Vanaf het zuidelijkste puntje van Noorwegen wens ik weer een fijne avond aan een ieder.