Bezint eer ge begint

Good Lordy, wat ben ik MOE! Bij deze al excuses voor mogelijke spel- en grammaticafouten in dit verslag.
Laat ik maar meteen beginnen bij het begin. Rond half negen ging vanochtend de wekker en rond kwart voor negen waren we daadwerkelijk wakker en bezig. Ontbijtje gehad en daarna nog even wezen douchen. Nog even snel wat zonnebrandcrème opgesmeerd (spf 50), wat spulletjes bij elkaar gegrabbeld en ik was wel klaar voor vertrek. Vandaag zouden we de Preikestolen beklimmen!
Eenmaal op de parkeerplaats van de Preikestolen (die trouwens 100 kronen kost), werd de Garmin en de stopwatch gestart. Het was iets over elven. De eerste honderd meter was een zandweg met stenen die rond de 45 graden stijgt. Ik kon me dit nog van vier jaar terug herinneren, toen we hem ook hadden beklommen en ik met griep zelfs naar boven was gegaan. Rond kwart over elf stopten we voor de eerste keer en konden we meteen wat kiekjes maken. Daarna weer verder gegaan, flink moeten klauteren en rond kwart voor twaalf stopten we weer. Tot hier aan toe was het weer nog wel redelijk geweest. Weliswaar bewolkt, maar ook warmte en het zweet was dan al goed los. Rond kwart over twaalf begon het met sputteren. Ik deed al snel mijn waterafstotende jas aan, maar de rest geloofde dat het nog wel over zou waaien. Na een kwartier stopte het met zachtjes regenen en begonnen ze echt nat te worden. Toch maar snel de jasjes aangedaan, terwijl we een enorme rotspartij omhoog moesten klimmen.
De hoop was dat na de top de regen ook minder zou worden, want bergen houden wolken tegen. Foute gedachte want de regen ging eigenlijk onverminderd door. Al snel was mijn waterafstotende jas niet waterafstotend meer en moest ik een trui erbij aandoen met daarover heen een poncho van 1 cm dik plastic. Enfin, ik was weer soort van droog en daar ging het om. De regen hield aan bij de afdaling van de berg. Daarbij was ook nog een akelig koude wind opgestoken. Stoppen en even stil blijven staan zat er daardoor niet meer in. Doorlopen was de enige manier om warm te blijven dus dat is wat we deden. Eenmaal bij de vlaktes, letterlijk vlakke stukken rots waar je overheen loopt, begon het met onweren. Even ter herinnering, we zaten dus al vrij hoog op de berg en dan is onweer echt niet fijn meer. De regen zette nog steeds onverminderd door en teruggaan was geen optie meer omdat we eigenlijk te dichtbij waren. Na de flits en de donder te hebben geteld, en geconcludeerd te hebben dat het zich verwijderde, lieten we het bos achter ons en liepen we de vlaktes op. Grote vergissing bleek later, het onweer was inderdaad weggegaan maar ook net zo hard weer teruggekomen. In het begin ging het nog wel, er liep namelijk nog een gekke Japanse vrouw met een paraplu rond dus áls er iemand geraakt zou worden dan zou zij dat zijn, maar na een kleine vijf minuten werd het toch echt te gek. De wind kwam van achteren, de regen kletterde dus letterlijk tegen onze achterkant aan en de broek plakte ons allen aan de benen. Ik kon alleen nog maar schamper lachen om de zonnebrandcrème met de spf 50 die ik vanochtend had opgedaan.
Kletterende regen, snoeiharde wind en onweer boven ons hoofd op een open vlakte. Dekking was het enige wat we nog konden zoeken. Oom Albert en Jacq gingen al tegen de rotswand staan en pap, mam en ik gingen iets verderop. De mouwen van mijn trui konden niet onder de poncho dus als ik even in de stof van mijn trui kneep, dan druppelde het water eruit. Ik kan gewoonweg niet genoeg benadrukken hoe ontzettend hard het regende en hoe verschrikkelijk nat wij allemaal waren geworden.
Naast ons stond nog iemand met slechts een t-shirt en een korte broek. Ik had nogal medelijden met 'm dus ik bood hem nog een poncho van ons aan. Ben (zo heette de jongeman) was heel dankbaar en als we nog een reserve hadden, dan zou hij die graag willen hebben. Aangezien de regen niet ophield, heb ik nog even met hem gekeuveld over het weer, Noorwegen, de Preikestolen en het universiteitsleven. Mam riep uiteindelijk dat de regen iets minder leek te worden en dat we maar weer verder moesten. Dat dan maar gedaan, na het uitwisselen van namen en contactgegevens.
We waren nog maar vijf tot tien minuten van de top af. De Noren hadden sinds de vier jaar dat wij er voor het laatst waren geweest een aardig bruggetje gebouwd waardoor we niet over richels meer hoefden te lopen (wat vier jaar terug bijna een punt was waar mam terug om wilde keren). Door de aanhoudende regen was er daarentegen een heuze waterval ontstaan en zodra je de brug omlaag ging, werd je werkelijk helemaal kleddernat. Na die verfrissende douche, lieten we ons door niets meer tegenhouden en de Preikestolen kwam al in zicht. We hebben er maar snel wat foto's gemaakt, even gekeken naar de wolken, de mist en de damp die er door de neerslag was gekomen en daarna weer op de terugweg.
De terugweg ging in een waas voorbij. We zijn werkelijk binnen twee uur afgedaald. De regen hield eigenlijk niet op en de paden en rotsen waar we daarvoor overheen waren geklauterd, waren nu veranderd in beekjes die we anders nooit zouden doorwaden. Het maakte werkelijk niets meer uit waar we overheen of doorheen zouden moeten stappen, nat waren we toch al. Oom Albert wilde dit nog eens zeker stellen en viel daarom plat op zijn gat in een plas water. Mam zwikte haar enkel op de afdaling en over het algeheel waren we allemaal als in trance van kei naar kei aan het springen.
Goed, we hebben het overleefd. Pas bij de parkeerplaats werd het weer droog. Toen we op de camping aankwamen, hadden we het nog koud. De douche werd dan al snel opgezocht en het eten werd ook vlot klaargemaakt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik pas nu, in de receptie, weer een beetje warmte in mijn lijf heb. Als ik niet oplet dan val ik hier in de stoel in slaap. Wat een dag, wat een regen, wat een onweer. Ik kan eerlijk zeggen dat ik het nu wel helemaal gehad heb met de Preikestolen. Met zonneschijn was het zweten, met regen was het koud. Begin er niet aan als je niet voorbereid bent, makkelijk is deze tocht en klim echt niet. Begin er zeker niet aan als je niet wat gewend bent met wandelen. We zagen vandaag ouders met peuters en baby's op de rug gewoon omhoog gaan, en ook die kwamen allemaal in het noodweer! Uiteindelijk is het uitzicht het absoluut waard maar werkelijk, denk er driemaal over na voor je aan de klim begint. Eenmaal begonnen keer je niet zo makkelijk om, onweer of niet. Vanuit het moeras dat vroeger bekend was als de Preikestolen-camping wens ik weer een fijne avond aan een ieder. Ik ga denk ik maar een kop warme chocolademelk halen.