En de wind blies.

Zondag 16 Augustus 2009, Lyndesnes fyr

Muhahaha, vandaag een verhaaltje van Pim, want ik ben te lui (ja, dit tikt Pim al)

Vandaag zijn we naar het meest zuiderlijke puntje in Noorwegen geweest, bij een enooooooorme vuurtoren, hij was wel 10 meter hoog. Gelukkig stond hij op een rots, en het gehele bouwsel was dus hoog genoeg om schepen te kunnen waarschuwen dat ze niet verder moeten varen, tenzij ze willen knuffelen met Noorwegen.
Maargoed, na een leuk ritje over de weg waar we eerder met de caravan vast kwamen te zitten (zie dinsdag 11 augustus) kwamen we weer langs 1 van de overvolle campings, en reden we door naar het meest zuiderlijke puntje, we parkeerden naast een prachtige Mercedes SLK 200 Kompressor (nul naar honderd in pak-em-beet 8 seconden), en liepen richting de rotsen om wat foto’s te maken van hoe het water op de rotsen brak.
Toen we wat mooie foto’s gemaakt hadden, papa hield mama vast, want die waaide weg, met camera en al, zagen we de toegangspoort (“Oh nee hè, kost dit ook al geld” - MMBH).
Gelukkig kostte het geen geld, de poort was voor het vuurtorenmuseum.
Toen viel mijn oog al op een tunnel die een rots in ging.
Enfin, we liepen verder, genoten wat van de kustlijn, met windsnelheden (head-on) van meer dan 20 km/h, ik wou dat ik mijn vlieger mee had, dan kon ik wegvliegen.
Het uitzicht was super, ik kon wel 2 meter de mist ik kijken, nou ok, 300 meter.
Het gevoel van de wind die me volledig in mijn greep had zal ik niet snel vergeten, prachtig.
Je kon je voorover laten vallen.
Dit heb ik niet geprobeerd, ik wou niet proeven hoe het gras daar was.
Tussen al dit gekloot door liepen we naar de vuurtoren en gingen we naar binnen.
In de vuurtoren kon je zien dat het een oud ding was, het metaal was nog wel dik, maar had rotte plekken. Gelukkig nog niet zo rot dat je met je vinger erdoor naar buiten kon prikken.
Boven gekomen zagen we dat je ook naar buiten kon, wat we deden, meteen stonden we op een prachtig rooster, met gaten erin (ja, die hoorden erin te zitten, het was zo’n gatenrooster).
Direct begon ik mijn moeder te plagen, die niet van hoogtes houd, vooral niet als ze door het rooster waar ze op staat de grond kan zien, op 10 meter hoogte. Heeft ze van mijn opa geërfd.
“Hey, mam, kijk eens naar beneden” -Nee
“Ligt daar nou een euro?” - Nee, ik kijk niet
(Ik spring een paar keer op en neer) - PIM, doe dat nou niet, hè, toe nou.
(Spring, spring, spring)
Toen kwam mijn pa eraan, en hield ik maar op.
Het uitzicht bovenop de vuurtoren was nog mooier dan beneden op de grond, je kon wel 10 meter verder kijken, o, wacht, nee, het maakte niet veel uit, maar het was wel mooi om er bovenop te staan.
Toen we beneden kwamen hebben we nog wat in het gastenboek geschreven.

Marloes schreef : “16-08-09 Marloes Battjes”
Ik schreef met een vreemd handschrift : “16-08-09 Wat a nijs firetower!”
en toen, op de nieuwe pagina met mijn eigen handschrift : “16 08 ‘09 : A very cool and authentic lighthouse, P. from La Hollanda”
En toen moest ik lachen om mijn eigen grap.

Toen gingen we verder en kwamen we bij een mooie marmeren rondje op de gron (bij gebrek aan een beter woord, het rondje had een diameter van een kleine 6 meter.
In het midden stond een verrekijker (gratis!).
Het rondje was een windroos, en overal stonden plaatsnamen. Toen vond ik het nodig om boven op Marseille te gaan staan, ik kan nu zeggen dat ik nog op Marseille ben geweest.
Toen hebben we nog wat tunnels die daar in de rotsen zaten bekeken, ik ben nog door een paar kleintjes heen gewandeld, eentje stonk nogal naar urine (ik verdenk de Pool die voor de ingang van de tunnel stond).
Toen gingen we weer terug naar de caravan.
Marloes werd onderweg even niet helemaal lekker, misselijk enzo, maar het was niets wat een paar uurtjes slaap in de caravan niet fiksten.
Verder vermeld ik even dat papa op het moment lekker high aan het worden is samen met Marloes (Menthol neusspray, ze zijn allebei zwaar verkouden).
Morgen gaan we naar de haven waar we uitzicht op hebben. Dinsdag gaan we naar Kristiansand, Woensdag word voorbereiden op de boottocht, en Donderdag gaan we op de boot.
De dagnamen zijn niet door mijn toedoen met hoofdletters, dat deed de autocorrectie.

Tot de volgende keer!

Pim.