Sun is shining in the sky, no rainy cloud in sight

Hier zit ik met mijn laptop op mijn schoot op mijn stoel op mijn eigen privé strand. Vergeet de tissue's, asprine's en de neusspray en het leven is geweldig. Een zeilschip komt rustig aanzeilen, een vrachtschip komt de fjord binnen en alles is pais en vrêe. Hoe anders was het gisteren! Ik was verschrikkelijk moe, mijn koppijn die bonkte als een timmerman tegen een muur en ik moest om de twee minuten mijn neus snuiten. Hoe heb ik de 10 uur durende rit overleefd? Met een boek, tissue's, hoesttabletjes en nog meer boeken achterin de auto. Ik kan me dus ook niet veel van de reis zelf herinneren. Wat ik me wel kan herinneren is dit: we reden op een weggetje dat mijn oudoom Albert geweldig zou vinden, smal, afgelegen en met een steigingspercentage van minimaal 10 procent. Papa schakelde net door en zei dat we maar beter geen al te grote tegenliggers konden tegenkomen. Hij had het net gezegd of er kwam een asociale Noor aan met een SUV en een bootaanhanger erachter die dik over de binnenbocht ging. Pap moest direct remmen en met de handrem zette hij alles vast. De asociale Noor deed precies hetzelfde hoewel hij meer dan 20 cm speling had en dus gewoon rustig door had kunnen rijden. Pap probeerde weer op te trekken. Het gevolg: een rokende motor, rare geluiden onder de auto een hardgrondige vloek op zijn lippen (en ér is heel wat voor nodig voordat mijn vader gaat vloeken laat ik het zo zeggen). Na meerdere verwensingen naar de Noor zijn hoofd te hebben geslingerd, stapte mama diplomatiek uit en zei vriendelijk tegen hem dat hij doro moest rijden. Het antwoord: "No, no I can't.". Voeg daar een chagerijnige blik aan toe, geruzie met zijn vrouw en dat was hem. De vrouw van die Noor zelf deed trouwens niets anders dan boos naar ons kijken, alsof ze ons weg zou kunnen laten gaan door al haar haat naar ons en de caravan te laten zien. Dat ging natuurlijk niet en mama zei dat hij wel weg móest gaan. Na heel wat Noors gemompel ging hij in zijn achteruit en reed verder. 1 Probleem opgelost maar wij stonden daar nog steeds op die helling. Mam ging naar de auto achter ons waar een vriendelijke, oude man zat die al naar achteren was gegaan en met een glimlach naar haar knikte. Pap kon eindelijk de caravan rustig naar beneden laten rollen en daarna in zijn 1 en een hoog toerenaantal de helling op. Dat was de eerste en enige aanvaring met een norse Noor die wij hebben. Na drie campings kwamen we uiteindelijk bij deze aan. Het is hier heerlijk! :) Vandaag een rustdag, iets waar we allemaal aan toe zijn. Ik ga nu stoppen, de tissue's zijn op. Daag! x
P.s. voor de mensen die bezorgd om mij zijn, ik denk niet dat het Mexicaanse Griep is. Als dat wel zo is, dan zijn al die berichten over hoeveel erger het is dan normale griep sterk overdreven.